Τομ Τζόουνς: Ο κύριος «Sex Bomb»

Ο Τομ Τζόουνς (Tom Jones, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Τόμας Γούντγουορντ) είναι ένας από τους δημοφιλέστερους τραγουδιστές του δευτέρου μισού του 20ού αιώνα. Κέρδισε παγκόσμια φήμη από τη δεκαετία του ‘60 με μεγάλες επιτυχίες («It's Not Unusual», «What's New, Pussycat?», «Green, Green Grass of Home», «Delilah», «Sex Bomb», «Kiss») και τη διατήρησε σχεδόν μέχρι σήμερα. Η γεμάτη και στιβαρή βαρύτονη φωνή του είναι εύκολα αναγνωρίσιμη, ενώ η δυναμική και προκλητική – κάποιες εποχές – σκηνική παρουσία του, τον ανέδειξαν σε σύμβολο του σεξ.

Ο Τομας Τζον Γούντγουορντ γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου 1940 στην πόλη Πόντιπριντ της Ουαλίας. Ο πατέρας του ήταν ανθρακωρύχος και η μητέρα του φρόντιζε τα του οίκου. Άρχισε να τραγουδάει από παιδί σε οικογενειακές συγκεντρώσεις και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της γενέτειράς του. Παντρεύτηκε νωρίς, το 1957, την αγαπημένη του από το γυμνάσιο Μελίντα Τρέντσαρντ και την ίδια χρονιά απέκτησαν μαζί το μοναδικό τους παιδί.

Το 1963 άρχισε να τραγουδάει ως Τόμι Σκοτ με τους Senators, ένα τοπικό συγκρότημα του Μέρσιμπιτ. Την επόμενη χρονιά τον ανακάλυψε ο Γκόρντον Μιλς, ο οποίος έγινε ο μάνατζέρ του. Του επέβαλε το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Τομ Τζόουνς και η Decca κυκλοφόρησε το πρώτο του σινγκλ «Chills and Fever», το οποίο πέρασε απαρατήρητο.

Οι πρώτες μεγάλες επιτυχίες και η βράβευση με Γκράμι

Δεν πέρασε ένας χρόνος και ο νεαρός τραγουδιστής έκανε την πρώτη του μεγάλη επιτυχία με το «It's Not Unusual», που ακούστηκε αρκετά και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.

Ακολούθησαν οι επιτυχίες «Once upon a Time» και «With These Hands», καθώς και τα θεματικά τραγούδια «What's New Pussycat?» για την ομώνυμη κωμωδία του Κλάιβ Ντόνερ, παραγωγής 1965, στην οποία ο Γούντι Άλεν έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο («Χαρέμι για δύο» ο ελληνικός τίτλος) και «Thunderball» για την ομώνυμη ταινία του Τζέιμς Μποντ, παραγωγής 1965 («Τζέιμς Μποντ, πράκτωρ 007: επιχείρηση κεραυνός» ο ελληνικός τίτλος).

Τον επόμενο χρόνο του απονεμήθηκε το Γκράμι για τον καλύτερο νέο καλλιτέχνη. Ως απάντηση στις επιθέσεις του συντηρητικού Τύπου σχετικά με την κάπως άσεμνη σκηνική του περσόνα, προσπάθησε ν’ αλλάξει την εικόνα του στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και γνώρισε σημαντική επιτυχία με τα τραγούδια του «Green, Green Grass of Home» (1966) και «Delilah» (1968).

Η «κατάκτηση» των ΗΠΑ και η ανάδειξή του σε σύμβολο του σεξ

Την ίδια περίοδο ο Τομ Τζόουνς μετακόμισε στις ΗΠΑ και το 1969 ήταν ο βασικός παρουσιαστής του τηλεοπτικού βαριετέ «This Is Tom Jones». Η εκπομπή του φιλοξένησε μεγάλα ονόματα της μουσικής και της ψυχαγωγίας και διήρκεσε μέχρι τον Ιανουάριο του 1971. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 δημιούργησε μια μεγάλη βάση θαυμαστών στο Λας Βέγκας από τις εμφανίσεις του σε μεγάλα ξενοδοχεία-καζίνο, όπως το «Caesars Palace» και το «Flamingo».

Ήταν εκείνα τα χρόνια που οι θαυμάστριες του άρχισαν να πετούν τα εσώρουχά τους στη σκηνή και απέκτησε τη φήμη του ερωτύλου γυναικά, που του ήταν δύσκολο ν’ αποτινάξει. Παρέμενε, ωστόσο, παντρεμένος με τη γυναίκα του μέχρι τον θάνατό της τον Απρίλιο του 2016.

Οι επιτυχίες του κατά τη δεκαετία του 1970 περιελάμβαναν τα τραγούδια «Daughter of Darkness», «She's a Lady», «The Young New Mexican Puppeteer» και «Say You’ll Stay Until Tomorrow».

Αναγέννηση με μάνατζερ τον γιο του

Όταν ο επί χρόνια μάνατζέρ του πέθανε το 1986, ο γιος του Μαρκ ανέλαβε και αναμόρφωσε τη δημόσια εικόνα του πατέρα του. Η αλλαγή φάνηκε με την επανεκτέλεση της μεγάλης επιτυχίας του Prince «Kiss» το 1987, το οποίο ηχογράφησε με το techno-pop συγκρότημα Art of Noise. Αυτό το τραγούδι σύστησε τον Τζόουνς σ’ ένα νέο κοινό και άνοιξε νέους δρόμους για την καριέρα του.

Το άλμπουμ του 1994 «The Lead and How to Swing It», ένα pop-dance άλμπουμ, έτυχε θετικής υποδοχής και ακολούθησε το εξαιρετικά επιτυχημένο «Reload» το 1999, με διασκευές σύγχρονων τραγουδιών, στα οποία συνεργάστηκε με άλλους μουσικούς όπως οι Cranberries, Stereophonics και Barenaked Ladies. Το 2002, με τον αϊτινό ράπερ Γουάικλεφ Ζαν (Wyclef Jean) δούλεψαν μαζί στο άλμπουμ του «Mr. Jones».

Το άλμπουμ του «Praise & Blame» του 2010, μία μίξη γκόσπελ, μπλουζ, σπιρίτσουαλς και λαϊκής μουσικής, απέσπασε αποθεωτικές κριτικές, ενώ καλής υποδοχής έτυχε και το επόμενο «Spirit in the Room» (2012) με διασκευές τραγουδιών από μουσικούς όπως ο Τομ Γουέιτς, ο Λέοναρντ Κοέν και ο Πολ Σάιμον.

Το 2006 ο Τομ Τζόουνς ανακηρύχθηκε ιππότης από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β' και το 2015 δημοσίευσε την αυτοβιογραφία του με τίτλο «Over the Top and Back: The Autobiography». Το 2021 κυκλοφόρησε το 41ο στούντιο άλμπουμ της καριέρας με τίτλο «Long Lost Suitcase. Surrounded by Time». Από το 2012 και κατά περιόδους είναι κριτής στη βρετανική εκδοχή του τηλεοπτικού διαγωνισμού τραγουδιού «The Voice».