Τίποτα δεν ήταν δικό μας

Γύρνα μικρή μου αγνή μου μνήμη μ' όλα τα πράσινα σου φύλλα.
Μες στα βιβλία μας ο ήλιος έβγαινε πάντα εύθυμος και στρογγυλός
Κι οι γέροι όλου του κόσμου ήταν από κέδρο και πρόθυμοι για ιστορίες
Που τέλειωναν πάντα καλά.
Βάστα μικρή μου αγνή μου μνήμη μ' όλα τα πράσινά σου φύλλα.
Τί δωρεές από χάρτινους ουρανούς για ν' αγοράζουν τα χέρια μας
Ν' αγοράζουν το αίμα μας ό,τι σκεφτόμαστε ό,τι αγαπούμε
Κάθε τι που θ' αφήσουμε πίσω μας
Στο μακρινό μέλλον.
Όλ' αγορασμένα κι' υπάκουα στον έμπορα που αναπαύεται
Και συμφωνεί το σπασμό της μητέρας μου
Τη γέννησή μου.
Μικρή μου Τζένη
Δε μπορώ πια να θυμηθώ τίποτα ολότελα δικό μας
Μήτε τη φωνή σου τόσο μοναδική
Μήτε τον ουρανό που κρατούσαν τα μάτια σου
Μήτε τα' αδέξια γράμματά σου βγαλμένα καθώς έλεγες και το πίστευα
Απ' τα βάθη της καρδιάς σου:
Ήταν όλα αιχμάλωτα κι' ατιμασμένα
Αλογάριαστους αιώνες πριν από μας.
Κάτω από μια παλιά σκληρή στέγη
Κάτω απ' τα δίχως γεύση σκέλη του κυρίου
Εμείς μικρή μου Τζένη αγαπούσαμε
Εμείς δειπνούσαμε
Εμείς πλάθαμε όνειρα Τζένη σαν όλα τα παιδιά.
Μνήμη μου από λάσπη κι' αργύρια
Να σ' αφανίσω.