Βινιέτες

Ο πατέρας ανήκε
στα λειβάδια.
Μετά, τον προσάρμοσαν
στο σπίτι.
Αυτό λέγεται εσωτερική
μετανάστευση.

Μέσα σε εκείνο το μικρό
σαλόνι
συγχέονταν αδιάλειπτα
υποκείμενα και αντικείμενα.

Αδύνατη η εξαγωγή
συμπερασμάτων.

Η Τριάδα η ομοούσια.
Επληρώθη.
Άντρες.

Έξω από αυτήν,
εξορισμένος υπέρθεος
η μητέρα.

Αλλά ο πατέρας εμπιστεύεται
άπρακτα
το πλήρες της μητέρας.
Της το παραχωρεί.

Αλλά ούτε ένας, ούτε δύο.
Αυτοί είναι τρεις,
είπε στην αδερφή της.

Καταλαβαίνεις τι σου λέω;
είπε στην αδερφή της.
Τρεις άντρες με πουλί.
Καταλαβαίνεις;

Ο πατέρας δεν
παρευρισκόταν ποτέ
σε αυτές τις συζητήσεις.

Αφού ούτε και κανείς. (Συζητήσεις
να τις κάνει ο Θεός.)

- Ο ποιος;
- Ο Θεός.
-Α, αυτός.

Γην είδα στον ύπνο μου.
Εκεί τη φώναζα Θεσσαλονίκη.
Δηλαδή δεύτερη; μου έλεγε.

Δηλαδή πόλις δεύτερη εγώ;
Ας γελάσω.
Εγώ είμαι μητρόπολις.

Μου έλεγε.

Χώρα τότε; τολμώ· της λέω.
Μήπως χώρα;

Που μας χωρά και μας
καταλαμβάνει;
Που την κατοικούμε

για να μας κατοικεί;

Πες μου, με ποιον πέλεκυ; -
ικέτευα.
Πες, πώς μεταναστεύω
από εσένα;

Τίποτα δεν θα μάθω
για εκείνη ποτέ.