Ώρα της πράξης

Είναι κουραστικά τά λόγια του. Τό ξέρω.
Μα πώς νά γίνει; Μέσα στις συλλαβές του
υπάρχουν πάντα οι κραυγές των ημερών που τόν βασάνιζαν.
Είν’ το σακκάκι του περασμένης μόδας
καί συμφωνώ πώς, διάβολε, οι αριστεροί
θά ’πρεπε λίγο να συγχρονιστούνε.
Μ’ άν έτσι σφιχτά τό ’χει κλεισμένο
είναι για να μήη σ’ ενοχλεί το τρύπιο του πλεμόνι.
Έμεινε τ’ οπτικό πεδίο του στενό.
Που η σφαιρική δική σου δράση...
Μά βλέπεις, ακόμα βαραίνουν στη ματιά του
οί πέτρες που χρόνια τού κλείναν τον ορίζοντα.
Κι αλήθεια, σε γνώση καί διπλώματα
ούτε που γίνεται νά παραβγεϊ μαζί σου.
Μόνο που εκείνος θα ξαναπάει αύριο εξορία
ενώ εσύ, όλο και θ’ αναβάλεις τη στιγμή της πράξης
περιμένοντας τις πρόσφορες συνθήκες.