Περιπολίες των Ενθυμίων

Περιπολίες των άνεμων ή των αναμνήσεων
είναι τούτες πού χτυπάνε τή θύρα μου;
Το μικρό μου αύριο
ήταν όπως όλα τα μικρά χτες.
Μια στιγμή αστραπής.
Πεθαίνει και ξαναγεννιέται σαν το χορτάρι.
Κι εσύ έμεινες, κορμί,
σ’ αυτή την ατέλειωτη εκστρατεία:
ο τελευταίος, άοπλος και μαύρος στρατιώτης.