Με σκεπάζει και εγκαταλείπει

Στην Τούμπα είν’ ασπρόμαυρα τα όνειρα
Πάλι μισοκοιμάμαι στο καθιστικό
δεν έχω που αλλού να κοιμηθώ
Καρέλια Αγρινίου άφιλτρος αέρας
αχ, ν’ άνοιγε η μαμά την μπαλκονόπορτα
-κανείς δε με λυπάται-να φυσήξει.
Ο ωραίος ΠΑΟΚ κλοτσάει απέναντι
κι είν’ ο μπαμπάς μου φανερά συγκινημένος.
Τόσο μονάχα θέλει ο ύπνος να με βρει
τουλάχιστον, ας φέρει κάποιος απ’ το μέλλον
το κίτρινο ελαφρύ μου πάπλωμα.
Με την κουβέρτα αυτός που με σκεπάζει
σαν τον ωραίο ΠΑΟΚ απροσδόκητα
στα ύψη μια βραδιά θα εκτιναχθεί.